Günlerden İlk gün

Yeni işimin ilk günü dün olmasına rağmen vakit bulamadığımdan bugün izlenimleri aktarayım dedim.

Nefret ettiğim şeyler listesine iş yerlerinde ilk gün sendromunu da ekliyorum. Zira, keko gibi gidip hiçbişi yapmadan mesai saatini doldurmaya çalışma iğrenç birşey. Gün bitmiyor resmen. Daha da kötüsü siz yeni olduğunuz için herkesle tanıştırılıyorsunuz ve herkes sizin adınızı öğreniyor fakat siz aynı gün X kişi ile tanışınca hiçbirinin adını aklınızda tutamıyor ya da çok azının adını öğrenebiliyorsunuz. Bu kişilerden bazıları da Alaman olunca hiç adlarını öğrenemedikleriniz bile oluyor :D

Diğer iğrenç şey ise hiçkimse hakkında birşey bilmediğinizden ofis içi dengeler açısından durumunuzun ne olduğunu da bilemiyorsunuz. Kimle nasıl konuşulur, kime ne denir ya da denmez, kim dedikoducudur, kim iş güzardır, kim denyodur hiçbirini bilmiyorsun. Bunu öğrenene kadar öyle kendi köşemde milleti gözlüyorum. Herkesin tarzını, iş için önemini, kapasitesini ve zaaflarını öğrenene kadar kendimle ilgili en az ipucunu vererek bu süreci tamamlamayı umuyorum.

Çok sık iş değiştiren biri olmamakla beraber yine de burasının kariyerimde son durak olmasını umuyorum. Burada gelenibilecek son noktaya gelmek, beklentim olan hayat standardına kavuşarak bir sistem dahilinde emekliliğe kadar devam etmek istiyorum. Zira, artık büyüyüp gelişecek yaşı geçip artık tecrübeli ve olgun bir profesyonel olma yaşına doğru ilerliyorum. Bunun bilincinde olarak ofis içindeki pozisyonumu netleştirmeli ve duruşumun saygı kazanmasına uğraşmalıyım.

Hiçbir zaman iş ortamlarını piknik ortamı olarak değerlendirmemişimdir. Eğlenmeye değil savaşmaya gidiyormuşum gibi hissederim. Profesyonel hayatta herşey büyük bir savaştır ve askeri çok olanın değil stratejisi ve savaşma isteği olanın kazanacağına inanırım. Zeka, eğitim ve çevre/bağlantıların ise silahlarındır. Nasıl kullanacağın bu savaşta sonucu belirler.

Hadi bakalım...Gazam mübarek ola !