5 Şubat 2011 Cumartesi

Ben Ben Ben Ben


Hayat ile kurduğum ilişkinin inançlarımla bağdaşmıyor olması rezalet. Sadece "Ben" diyen biri olmaktan kurtulamıyorum.

Herşeyin benimle ilgisi olmalı, sadece benim dediklerim olmalı ve herşeyi benbilmeliyim. Sürekli bir mücadele içindeyim. Kendimi kendime beğendirmek için yapılan çok umutsuz bir mücadele. Hep Allah'ın bana verdiği yeteneklerden daha fazlasını istiyorum ve bu fazlayı hiç uğraşmadan ya da bir bedel ödemeden talep ediyorum. Daha da aptalca olan ise istediklerim olmadığında bayağı bayağı depresyona giriyorum.

İmanın gerçekten ne olduğunu anlamak için sanırım bu psikoloji içinden geçmek gerekiyormuş. Zira, gerçekten inanmak inandığın gibi yaşamakmış. Yoksa, inandığını söyleyip herkes gibi yaşamak değil. Sürekli olarak zevk aldığım şeyleri yapmak gayesindeyim. Sürekli eğlenmek istiyorum. Halbuki asıl yapmaya çalıştığım düşünmemek ya da unutmak. Hayatıma anlam katacak şeylerle ilgili ise risk almıyorum bile. Denemekden acizim...Şimdiye kadar hayatıma yöne veren tek şey ideallerim değil korkularım oldu. Belki büyük günahlardan kendimi kısmen sakınabildim ama gerçek manada bir ruhi olgunluktan çok uzağım.

Kendimle ilgili 4 tane iyi şey aradım ama tek bir tane dahi bulamadım. Gecenin bir vaktinde oturmuş bunları yazıyor olmak dahi durumun vahametini ortaya koyuyor sanırım.

Prozac alanları gerçekten anlıyorum.

5 yorum:

vitaminsiz tırtıl dedi ki...

''inandığını söyleyip herkes gibi yaşamak değil''

en kötüsüde bu olmalı nasıl olmam gerektiğini biliyorum yapmam gereken şeyler belli ama olmam gereken insan olamıyorum birşey yapmadığım için de diğer insanlardan (bilmeyenlerden) beni farklı kılan hiçbirşey yok. sadece vizdan azabı çekiyorum o kadar. bunuda beynimi uyuşturarak yeniyorum.


eskiden dergahlar varmış şimdi olsa bir dakika durmam gider mürit olurum :)yokki elimizden bir tutan.

Adsız dedi ki...

4 iyi şey değil; ama 2 iyi şey yazabilirim seninle ilgili:

1. Olan bitenin farkındasın.
2. Yapamadıkların yüzünden vicdan azabı duyuyorsun.

Bu iki özellik birçok kişide olmadığı için dünya bu halde. İnanıyorum ki istediğin yola girmek için düşünme safhasındasın ve kısa zamanda o yola girmeyi başaracaksın. Ama bunun için seni destekleyebilecek yol arkadaşlarına ihtiyacın var. Allah, sana böyle arkadaşlar nasip eder inşallah.

Bir de ben hep şöyle düşünürüm: Eğer yapamadıkların için vicdanınla hesaplaşıyorsan Allah senden vazgeçmemiş, seni hala seviyor demektir. Senin kendini sorgulamanı da o sağlıyordur. Onunla konuşmayı dene: Rahatladığını göreceksin. Onun seni dinlediğini hissedeceksin. İçindeki karanlıkları gözyaşlarınla yıkayacaksın ve bu, seni rahatlatacak. Sevgiler...

Adsız dedi ki...

Buna nefsle cihat denir. :) Asla böyle düşünmekten vazgeçme ve bir şeyler yap ;)

Güllerevurgunum dedi ki...

tamam da ne? :)

eskici dedi ki...

En iyi yanınız kendinizi çok iyi tanıyor olmanız, enkötü yanınız da iyi bir gözlemci ve empati yeteneğinizin oluşu ve tabii zekanız da başınıza arada iş açıyor gibime geliyor. Daha en iyi yanınız ise savaşçı bir ruhunuz oluşu;öyle olmasaydı kendinizle bu kadar mücadele etmezdiniz.:)Olgunlaşma süreci hiçbir zaman kolay olmamıştır, ermenize az kalmış bana sorarsanız:)