Kültürel Tramva

Bir tür kültürel tramva yaşıyorum. İnandığım değerler, fıtratım, nefsim ve sosyal hayatımın pratikleri arasında dayanılması imkansız bir mücadele var. Her gece yatarken kendime verdiğim sözleri kahvaltı yaparken unutuyorum, öğlenin nasıl olduğunu anlamıyorum, akşamlar ise her zamankinden daha hızlı oluyor. Bu durumda olanın sadece ben olmadığımı görmek ise içimdeki acıyı arttırmaktan başka bir işe yaramıyor.

Bütün insanlar köyden indim şehire modu ile çiğliklerini maddi refahla maskelemeye çalışıyorlar. Çiğlik o kadar yüksek boyutta ki maddi refah ne kadar artarsa artsın bunu örtmeye yetmiyor. Tüketim çılgınlığı ile birlikte derinden bir sarsıntı geçiren kültür ise can çekişiyor.

Can çekişen kültür için benim gibi bir avuç aciz azınlık sessiz gözyaşları dökerken birkaç babayiğit don kişot vari mücadelede bulunuyor ama oluşan selin büyüklüğü ve hızına karşı koyabilmek mümkün değil. "Kroyum ama para bende" modunda insanlar ortalıkta fink atıyorlar. Gelirleri az olsa bile olduklarından daha iyi görünme gayretindeler bu da durumu traji komik hale getiriyor.

Sürekli olarak tükettiğin kadar değerli olduğunu hatırlatan televizyonun ise bu yozlaşmada katalizör görevi gördüğüne de değinmem gerek. Biz, refah seviyemiz artışını destekleyecek kültürü ve bu kültürün ürünleri üretmedikçe televizyon ile birlikte başka kültürlerin öğelerini ithal eder durumdayız. Bu da bizi sadece kro yapıyor o kadar.

Midemi bulandıran bu döngüye küfürler etmeme rağmen ben de çok dışında değilim aslında. Romantik bir isyan duyuyorum ama o kadar. Pratikte bu yozlaşma tam da göbeğindeyim. Benim için sorun ise bunun farkında olduğum halde dışına çıkabilecek cesaret ve irade de olamamam.