Esir Ruh

Tarif edilmesi güç duyguları tanımlayabilecek kelimeleri icat edebilen biri olmak isterdim. Konuşma dilinin ötesine geçebilen ve anlattığı herşeyin anlaşıldığı biri olmak büyük bir ayrıcalık olurdu. Ama o kadar sınırları çizilmiş şekilde kendimi ifade etmeye çalışıyorum ki; düşündüklerimin yarısını hissettiklerimin ise dörtte birini ancak ifade edebiliyorum.

Bu sıkıcı durumdan kurtulmak için ne yapmam gerektiğine dair bir fikrim de yok. Zaten, durumun kendisinden daha vahim olan bu çözümsüzlük. Ruhumu bu bünyeye haspsedilmiş gibi hissediyorum. Derin nefes almak geçici bir rahtlık verse de içimdekilerin dışarıya çıkamıyor olması tamamen bir rahatsızlık.

Paylaşmak istediklerim ya da ifadesinde güçlük çektiklerim sorunlarım değil. Mutsuzluklarım ya da hırslarım da değil. Serzenişim ise "beni kimse dinlemiyor" gibi bir trip için de değil. İçimdeki güzellikleri, bana huzur veren şeyleri, sorunlara bulduğum çözümleri paylaşmak istiyorum. Etrafımdaki insanların beyhude yere kısacık ömürlerini zindanlar içinde yaşamalarına üzülüyorum.

Belki diyorum bir nebze olsa esir ruhumdan onlara serpiştirebilir miyim?