İçimde garip bir duygu var. Kendimi acayip boşlukta hissettiren ama bir o kadarda hafiflemiş hissettiren bir duygu bu. Bırak tarif edebilmeyi iyi mi kötü mü onu bile tam olarak anlayabilmiş değilim.
Hep aklına gelen şeyleri yapmayı bir hayat biçimi olarak benimsiyeli tam olarak 4 yıl 3 ay 8 gün olmuş. Bu süre içinde kendi standardlarımın üstünde çılgınlıklar yaptım. İlginç bir hayatım olduğunu da düşünüyorum açıkçası. Ama bu son yaptığım herhalde en psikopatça olanıydı. Eğitimini aldığım en iyi bildiğim ve iyi sayılabilecek bir para kazandığım işi bıraktım ve tekrar okula döndüm. Akademisyen olmayı deneyeceğim. Sadece yapmak istediğim işin bu olduğunu düşündüğüm için ve hiçbir B planı olmadan bu sefer suya atladım. Benden 4-5 hatta 6 yaş küçüklerle olmak zorunluluğuna ve neredeyse unuttuğum bilgilerinde tekrarı mecburiyetine rağmen bu işe soyundum. Sonunda da bırak akademisyenliğin garenti olmasını doktoraya kabul edileceğimin bile garantisi yok.
Kafayımı yiyorum nedir anlamıyorum ama bu yaşa gelipte bu kadar hayati kararı kısa sürede alan başka kimse tanımıyor olmam durumun pekte normal olmadığına işaret ediyor. Lakin, hayatımın geri kalanı nefret ettiğim bir sektörde çalışarak geçer miydi ki??? Sanırım bir de bu tür büyük kararlar almanın sağladığı adrenaline bağımlılık var bende.
Bilmiyorum.........................
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder