26 Aralık 2011 Pazartesi

Hayatı Tribünden İzlemek


Herkesin dünya da geçirdiği zaman dilimi faklı uzunluklarda. Bu zamana yaşam diyoruz ve değişik zamanlarda bu dünyaya gelip gidiyoruz. Halbuki, gerçekten yaşamak nedir diye kaçımız düşünüyoruz acaba?

Ben, dünyaya gönderilme şartlarımın çok dışına çıkamadığımı ve bu şartları yeterince geliştiremediğime dair bir vehme sahibim. İçimdeki geleceğe dair duyduğum ümit her sene biraz daha azalıyor. Bana bahşedilenle yetinir hale gelmeye başladım. Gerçi, oldum olası yaşamı tribünden izleyen biri olmuşumdur. Sahaya inmek için sergilediğim birkaç cılız çabada da hüsran uğrayınca hemen vazgeçip tekrar tribündeki yerimi aldım.

Bana öngürülen gibi yaşamak aslında en kolayı. Risk almak ve istediğin neyse onun peşinden koşmak ise zor olan. Aslında benim çekindiğim peşinden koşarken çekeceğim sıkıntılar ve harcayacağım efor değil. Sonucunda uğrama ihtimalim olan hayal kırıklığı. 3 ihtimalli bir maçta, ben hep beraberliğe oynamayı tercih ediyorum. Halbuki kazanmak ya da kayıp etmek de oyunun parçası.

Etrafıma baktığımda herkesin birşeylerin peşinde koştuğunu ve çabaladığını görüyorum. Benim ise tek yaptığım öylesine yaşamak. Heyecanla elde etmek için gayret ettiğim bir amaç, nesne ya da herhangi birşey yok. Sadece, bana dokunmayan yılanın bin yaşaması için duacıyım o kadar. Hayat felsefem de bu tutumla uyuşmaya başladı. Azıcık aşım ağrısız başım triplerindeyim bu aralar.

Bir iddaya sahip olmak isterdim. Bu sayede yaşamın içine girip şartları zorlayıp fark yaratabilirdim sanıyorum ama yok işte. O heyecandan eser yok. O hep korktuğum öylesine yaşayanlardan olmama ramak kaldı.

Aslında,yaşamı hayata dönüştüren şeyin Allah ile kurulan ilişki olduğunu düşünüyorum. Biraz iyimser de olsa bu anlamda hayatım oldunuğuna da inanıyorum. Dünyaya gönderilme nedenimle barışık bir hayat pratiğini sahiplenmiş durumdayım. Zaman zaman tüm yaratılmışlarda olduğu gibi falsolarım oluyor bunu da itiraf etmem gerekir ama zaten kul olmak hata edip af dilemek değil mi? Zaten, beni hayatta tutan şey de sahip olduğum bu inanç.

4 yorum:

eskici dedi ki...

'' Ben bu dünyayı anlayamadım. Niyetlendim de altından kalkamadım.'' Sendromunu atlatma dönemindesiniz.
Çok hayal kırıklıklarım olmasına rağmen yine de cesaret edip hayatın içine girdim kimisi tecrübe ederek öğreniyor. Ateşe dokunmadan ne kadar yanacağını ve ne kadar dayanıklı olduğunu bilemezsin. Biraz cesaret:)...

Güllerevurgunum dedi ki...

Aynen o sendrom ama ben de bir de heyecan eksikliği ve isteksizlik var. Cesaretsizlik zaten göbek adım :(

eskici dedi ki...

Bazen işi oluruna bırakmak da bir çözüm olabiliyor ama;tavsiyem cesaret kazanmak için küçük adımlar at. Zamanında kendim yaşadım ve gördüm. Şimdi oğluma yaptırıyorum aynı uygulamayı(sanırım genetik payı da var bu cesaretsizlik meretinin). Ve insan oğlu olmanın en güzel yanı da hayati olmadığı sürece ve de kendini hoş görebildiğin sürece hata yapmak. İnsanın ruhunu bunlar olgunlaştırıyor.:) Sevgiyle, saygıyla, ve de iyiliklerle dolu bir sene diliyorum:)

Güllerevurgunum dedi ki...

Teşekkürler. Bil mukabele:)