Bir şey itiraf etmem gerekiyor. Bazen hasbel kader sosyal ortam paylaştığım insanlara haksızlık ediyorum. Onlardan bana tahammül etmelerini ve hatta bazen de katlanmalarını bekliyorum. Ama aslında ben bile kendime katlanamıyorum.
Acilen insanların bana katlanmalarını beklemekten vazgeçmeliyim ama bir türlü bu hissiyatıma engel olamıyorum. Belki bu gayet basit bir beklenti belki de hayattan istenebilecek en zor şey. Emin değilim gerçekten.
Tek emin olduğum bu beklenti ile yaşamaya devam etmenin bana zarar verdiği ve de hiç de mantıklı olmadığı. Kendime katlanamazken bubeklentim oldukça tezat oluyor.
Kendime katlanamama durumu aynı zamanda beni hızla anti sosyalliğe itekliyor. Hiçbir sosyal ortam beni içinde olmaktan mutlu etmediği gibi insanlarla herhangi bir şey paylaşma ya da en basitinden iyi vakit geçirebilme yetim neredeyse tamamen köreldi.
Allah belki sonumu hayır eder diye ummaktan başka da sebepler dairesinde bir çözümüm yok şu an.
2 yorum:
Şimdi anlamadığım sen katlanılmaz bi insan mısın ki katlanmalarını bekliyosun. Benim aklıma böyle bir şey gelmez mesela, iyi vakit geçiririz insanlarla, tabi sevdiklerimizle vakit geçiriyosak.
Benimse sadece aklımda olan tek şey bu. Ben de insanlara pek katlanamıyorum ya belki de ondandır. Hani neymiş,
- "karşındakini nasıl bilirsin?" "
- "kendim gibi"
O hesap işte...
Yorum Gönder