Ego vs Acziyet

Herşeyi kontrol etme iddiasında bir varlık olarak insan aslında en basit şeyleri kontrol etmekten dahi çok uzak. Literatürde "acziyet" olarak geçmiş bir kavramdan bahsediyorum.

Bu yazıya konu olan ve kontrol edemediğimden şikayet edeceğim öğe ise düşüncelerimin. Birşeyi düşünmek istemediğin halde düşünmeye devam etmek ne kadar sinir bozucu birşey. İnsan düşüncelerini dahi kontrol edemiyorken hala nasıl olurda ego sahibi olur orası da ayrı bir açmaz ki ben sonuna kadar bu açmazı yaşıyorum.

Herşeyin takdir edildiği ve geldiği mecraya dair hiçbir kuşku duymadığım halde istemediğim şeyler başıma geldiğinde "keşke" ile başlayan cümleler kurmaya ve hayatı kendime zindan etmeye acayip bir meyilim var. Ya da bana verilmiş bir nimet elimden uçup gittiğinde de hayata çocuk gibi küsüyorum. Verildiğinde yeterince şükretmediğim nimetlerin elimden alınmasının normal olduğuna dair kendimi ikna edemediğim gibi belki de varlık yolculuğunda kemalata giden patikada ilerlememe fırsat olduğunun da çoook sonraları idrakine varabiliyorum.

Blog yazmaya da bu tür bir yazı ile başlamıştım ve işin kötü tarafı yıllardır aynı terane devam ediyormuş. O zaman başka bir nedenden dolayıturn-off moduna geçmek isterken bugün bambaşka bir nedenden dolayı o isteğim canlandı.

Ama bu sefer bir şekilde reaksiyoner davranmadan süreci yöneteceğim inşallah. Hiç olmazsa 30 yılda hayata dair bu kadarcığını öğrenmiş olmam lazım. yoksa eywahlar olsun bana.