5 Temmuz 2011 Salı

Sızı


İçimde öyle bir yer varki ince ince sızlıyor. Hiç durmadan ve zamanla artarak devam eden bir sızı bu.

Gözlerimi kapattığım da geçer diye ümitleniyorum ama bırak gözlerimi kapattığımda geçmesini kafama sıksam ve beynim kulaklarımdan fışkırsa yine de geçmeyecek birşey.

Kmlerce yürüyorum yürürken acısı azalıyor hatta bazen geçer gibi oluyor ama durduğum anda tekrar kaldığı yerden devam ediyor.

Zaman içinde nasılsa geçer diye kendime telkin ediyorum ama aslında mazoşistçe hiç geçmesini istemiyorum.

Herşey sanki bir kabus ve hiç olmamış gibi. Ama bir türlü uyanamıyorum.

Eternal Sun Shine of the Spotless Mind'da ki teknolojinin gerçek olmasını diliyorum ve ne kadar gerekli olduğunu şimdi anlıyorum.

Ve varlığından daha önce haberdar olmadığım bir parçamın bu kadar acı vermesini de bir türlü anlamıyorum. Cahillik en büyük mutlulukmuş birkez daha emin oldum.

Hiç yorum yok: