Bizim toplumun triplerinden biri de "erkekler ağlamaz" olayıdır. Küçüklüğümden beri neden erkeklerin ağlamaması gerektiğine dair mantıklı açıklama ararım. Henüz bulamadım.
Ağlamak gerçekten insani bir ameliye bence. Hani homo sapiens vari insandan bahsetmiyorum. Derinliği, ruhu olan ve tüm alemlerle ilişki kurabilecek potansiyel bahşedilen insandan bahsadeyorum. Erkekler ağlamaz diyen zihniyet hiç acaba göz yaşı dökmüş mü? Yararları hakkında fikri var mı?
Ruhun yaralarını sarmak için insanın gözyaşı dökmesi lazım. Bir merhem etkisi yapar. İnsana vicdanı olduğunu hatırlatan en önemli fiildir ağlamak. Kalbi yumuşatır, hayatın dinamiklerine dair anlayışımızı geliştirir. Ruhumuza dünya endişelerinin bindirdiği yükleri hafifletir. Daha sayamacağım kim bilir ne yaraları da vardır...
Peki, ben neden kendimi bu kadar yararlı olan bir şeyden mahrum edeyim? Sırf el alem beni ağlarken görmesin diye mi? Hadi ordan !
En üzüldüğüm şey el alemin beni ağlarken görmesi değil tam tersine yeterince ağlayamamak. Tövbe ederken kaç kere ağlayabiliyorum ki? Ya kalbini kırmaktan çekinmediğim insanların haklarını nasıl ödeyeceğime dair kaç gözyaşı dökebildim? Dünyada ki zulümleri düzeltebilmek için hiçbir şey yapmadan geçirdiğim günlerin kefaretini nasıl vereceğini düşünüp gözlerim doluyor mu? Daha önce de buna benzer bir yazı yazmışım ve bu vesile ile onu da hatırlamış oldum.
Keşke, herkes ağlayabilse. Bir kızın\erkeğin onu terkettiği için ya da kazanamadığımız bir dünyalık için döktüğümüz gözyaşlarını vicdanımızla muhasebe esnasında dökebilsek dünyanın nasıl bir yer olabileceğini düşünmek bile beni heyecanlandırıyor.
2 yorum:
ben ağlamayı severim. yani daha doğrusu ağladıktan sonraki o hafifleme hissini.. :)
Sen mutluluğun sırrını bulmuşsun :)
Yorum Gönder